Kaapstad week 11

“Is dat serieus?” zeg ik lichtelijk in shock. De verpleegkundige staat hard te lachen “Ja dat is serieus.” Ik kijk met grote ogen naar het stuk vlees. “Hier jij mag het hebben probeer het maar.” Zegt de verpleegkundige die nog steeds aan het bijkomen is van het lachen. Ze legt het stuk vlees op mijn bord, loopt de keuken uit de ward op en verteld daar aan de rest van mijn collega’s in geuren en kleuren mijn reactie op het stuk vlees. Ik hoor hard gelach en verzamel moed om ook de ward op te lopen. Op de ward is een lange tafel neergezet met een mooi tafelkleed waar al het personeel om heen zit. Het is 1ste kerstdag en dan lunchen ze met zijn allen. Er staan salades, groentes, chips en chocolaatjes. Ik ga zitten en kijk om me heen opzoek naar bestek. “Enkel een vork en je handen heb je nodig.” Zegt de verpleegkundige naast me en ze geeft me een vork. Ik merk dat iedereen naar me kijkt. Ik steek mijn vork in het vlees en neem een klein hapje waarbij mijn maag zich wel vijf keer omdraait. Er word weer hard gelachen, waarschijnlijk om mijn gezicht. “Het smaakt niet verkeerd.” Zeg ik verbaasd. “Het smaakt een beetje naar ham.” Ik neem nog een hap en merk dat het me nu beter afgaat. Gewoon je verstand volledig uitzetten dan lukt het wel ook al is dit moeilijk aangezien het heel erg duidelijk te zien is wat voor stuk vlees dit is. “Kelly dit hoort erbij! Met kerst hoor je dit te eten dat is traditie. Zolang je geen tong eet tijdens kerst is het geen goede kerst. Dit is een tong van een geit die zijn het beste.” Ik knik en bedank ze voor het vlees waarna ik zo snel mogelijk het stuk naar binnen werk zodat ik geen mogelijkheid heb om er verder over na te denken. Als dit op is neem ik opgelucht een chocolaatje.

De kerstdagen voelde niet als kerst. Het is hier ongeveer 30 graden en ik heb geen familie om mij heen. De kerstdagen hebben we gewerkt, wel halve dagen dus dat viel mee. Eerste kerstdag heb ik dus de eer gehad om een geitentong te eten. Kan ik dat ook weer van mijn lijstje afstrepen van dingen die je maar 1 keer in je leven wil doen. Vervolgens zijn we s ‘avonds uit eten geweest met de familie van Floor. Dit was erg gezellig maar alsnog voelde dit niet als kerst. Van papa en mama heb ik nep sneeuw gehad. Een pakketje dat ik mee had gekregen in mijn koffer en pas met kerst mocht openmaken. Het was een klein zakje met wit poeder erin, dat ik door de douane ben gekomen is echt een wonder. Gooi er water bij en er ontstaat sneeuw waardoor we toch een soort van witte kerst hadden.

Wel wil ik graag een verhaal vertellen waar ik een beetje een kerstgevoel bij kreeg. Zoals bij een zoetsappige kerstfilm. Bijna alle kinderen op de ward hebben ouders waarvan je hoopt dat ze er niet naar terug hoeven. Ouders die mishandelen, alcohol of drugs verslaafd zijn, het kind verstoten enz. enz. Ik heb een meisje op de afdeling met diabetes. De reden dat ze niet naar huis kan is omdat de ouders op een boerderij in de middle of nowhere wonen waardoor een ziekenhuis te ver weg is en ze geen verstand hebben van diabetes.  Mocht het meisje dus een te lage of te hoge bloedsuiker hebben weten ze niet wat ze moeten doen waardoor ze in een coma kan belanden en zelfs kan overlijden. Nu werd er dus gezocht naar een pleeggezin voor het meisje. De ouders vinden dit verschrikkelijk omdat ze hun dochter niet kwijt willen. Nu kwam ik met kerst de ward op en hoorde ik dat ze over een tijdje naar huis mag. Ik snapte het niet want ze was opeens van de lijst voor een pleeggezin afgehaald. Blijkbaar had de buurman, die dichtbij genoeg woont om hulp te kunnen bieden, gehoord over het meisje en hoe erg de familie er mee zit. Hij heeft aangeboden om samen met de ouders een scholing te gaan volgens over diabetes. Dit is goedgekeurd door zoiets als in Nederland jeugdzorg is. Alleen de ouders scholing geven vonden ze namelijk niet goed genoeg. Nu de buurman ook de scholing gaat volgens is het wel voldoende waardoor het meisje straks weer naar huis mag. Haar moeder was er met kerst en het was zo lief om te zien hoe blij dochter en moeder waren met het nieuws dat ze naar huis mag. Blijkbaar zijn er dan toch ook ouders die hun kind graag bij zich hebben. Ik vond dit persoonlijk wel een mooi soort kerstverhaal achtige gedachte.

Vrijdag zijn we naar het strand geweest met wat oudere meiden van St. Joseph om te helpen met dit uitstapje. Dit was super leuk. Van de acht meiden kon er ongeveer eentje zwemmen. Dit zorgde ervoor dat ook als je in ondiep water stond de kinderen zich aan je vast klampte en hierbij geen rekening hielden met het feit dat mijn bikini niet zo heel stevig zit. Dit resulteerde er in dat ik soms mijn bikini probeerde vast te houden terwijl er gillend drie meiden aan me vastgeklampt zaten en de golven alles niet veel makkelijker maakte. Ik heb dus half Muizenberg Beach mijn vrouwelijke vormen laten zien maar ach, de meiden hadden het naar hun zin.

Verder is het op stage erg rustig op het moment. Veel kinderen zijn voor de vakantie naar huis toe. Helaas is Stefan ontslagen. Dit is natuurlijk goed nieuws maar zijn ouders zijn niet al te best voor hem dus ik hoop dat het goed gaat met hem. Daarnaast heb ik geen afscheid kunnen nemen. Hij is weg gegaan toen ik een week vrij was met Manouk. Van te voren was zijn ontslag nog niet bekend. Ergens is het jammer dat ik geen afscheid heb kunnen nemen maar aan de andere kant is het beter zo. Hij is naar huis en ik ben niet degene die weg is gegaan wat het voor het knulletje waarschijnlijk makkelijker heeft gemaakt. In de zorg vinden we sommige patiënten natuurlijk erg leuk en gezellig, maar we zien ze liever weer gezond naar huis vertrekken 😉

Zaterdag zijn we voor het eerst wezen surfen. Paul en Alex, onze buurjongens, hadden tijd vrij gemaakt om ons een surf les te geven. Nu ben ik natuurlijk een geboren surf talent aangezien elke sport mij goed af gaat. Ik kan dan misschien niet zwemmen, heb het evenwicht van een dronken koe en spieren, nou ja laten we daar maar niet eens over beginnen. Toch had ik het waanidee dat surfen niet moeilijk kan zijn. Blijkt vies tegen te vallen. Ik heb dus geen één keer gestaan, hees me soms op het surfboard om er aan de andere kant direct weer af te donderen en heb als een idioot gepeddeld met mijn armen om vervolgens op precies dezelfde plek te blijven liggen. Mijn hoogtepunt was toen Paul mij een keer duwde waardoor ik eindelijk mee ging met de golf, hierdoor maakte ik flinke vaart en wilde ik gaan staan. Eén voet zette ik op de plank, dit duurde zeker een volledige seconde en toen viel ik ernaast waarna ik nog zeker twee golven over mij heen kreeg, het board op mijn hoofd en de halve oceaan in mijn longen. Toen ik weer boven was heb ik als een soort van verzopen kat over mijn plank heen gehangen waarop een andere surfer vroeg of alles goed gaat. Als andere mensen al vragen of alles wel goed gaat word het misschien tijd om in te zien dat surfen nooit mijn ding gaat worden. Ondanks dat was het wel heel leuk. Ik ben op mijn plank gaan zitten en heb me met de golven laten mee voeren, net zo leuk.

Dan wil ik nog even kwijt dat je mensen hier heel gelukkig maakt met stroopwafels. Ik heb mensen letterlijk vreugdesprongetjes zien maken toen ze hoorde dat Manouk stroopwafels had mee genomen voor de verpleging op de ward. Een goede tip dus voor de volgende groep die naar Kaapstad gaat 😉