Kaapstad week 12

10…

Ik loop voor de derde keer een rondje over de ward en kijk zuchtend naar de klok. Er zijn ongeveer vijf minuten voorbij gegaan sinds te laatste keer dat ik keek. “Je laatste week of niet?” zegt mijn staff nurse. Ik knik. “Je zal er wel naar uitkijken om naar huis te gaan of niet?” “Ja klopt. Ik vind het hier heel leuk maar ik mis mijn vrienden en familie.” Ze knikt begrijpelijk. Een nurse komt erbij staan en vraagt wanneer ik vlieg. “De 12de vliegen we naar huis en de 13de komen we thuis aan.” “Dan ben je hier alweer een maand geweest dan snap ik dat je wel weer naar huis wil.” “Ik ben hier drie maanden geweest.” Zeg ik lachend. “Drie maanden?! Dat meen je niet is de tijd zo snel gegaan? Het lijkt gisteren dat je hier voor het eerst de ward op kwam.” Zegt ze verbaast. “Nee, drie maanden. En dat is toch soms best wel lang.” Ik kijk weer naar de klok, er zijn weer maar vijf minuten voorbij.

9…

Deze week duurde lang. Het was onze laatste stage week waardoor je eigenlijk naar vrijdag toeleeft. Het is niet per se iets waar ik naar uit kijk, afscheid nemen. Dit is namelijk niet mijn ding. Het liefste loop ik gewoon weg zonder doei te zeggen maar ja dat is ook weer zo wat.

8…

Esther en ik hoorde geschreeuw uit Floor haar kamer komen. Ik denk dat dit ondertussen wel de 6de keer was dat er een kakkerlak bij Floor op de badkamer zat. We zijn het alle drie een beetje zat en hebben daarom besloten dat Floor tegenwoordig bij mij de badkamer komt gebruiken.

7…

De tweede dag dat Floor mijn badkamer gebruikte zat er opeens een kakkerlak in mijn badkamer. Ik liep de badkamer in en zag in mijn ooghoek iets weg schieten. Het monster zat aan de binnenkant van mijn deur en zat met de helft van zijn lichaam op de deur en de andere helft op het hout erboven. Met andere woorden, ik kon de deur niet zomaar open doen en zat gevangen met monsterzilla. Ik besloot me gewoon om te kleden en tanden te poetsen aangezien ik even moed bij elkaar moest rapen om de deur open te doen. Het beestje zat al die tijd stil en hoe langer ik ernaar keek des te minder monsterlijke het er uit zag. Hij zat gewoon een beetje te chillen en met zijn voelsprieten af te tasten waar die nou weer beland was. Toen ik eenmaal klaar was in de badkamer besloot ik heel voorzichtig de deur open te doen zodat hij weg zou lopen. Ik, ontiegelijk dapper, deed de deur wat open en het beest begint te rennen waardoor ik het opeens weer als monsterzilla zie en niet als een onschuldige kakkerlak. Het beest valt omlaag en sprint de gang in. Hier blijft hij heel stil zitten. Ik doe de deur voorzichtig achter mij dicht maar hier schrikt hij van waardoor hij mijn kamer in rent. Ja mijn kamer. Die plek waar je wel als laatste een kakkerlak wil hebben zitten. Ik heb Esther en Floor erbij geroepen en we hebben mijn kamer op de kop gezet waarna we monsterzilla achter mijn bed weer tegenkwamen. Esther heeft hem doodgemept en daarna hebben we die plek grondig schoongemaakt i.v.m. enge horror verhalen over eitjes die ze leggen als ze dood gaan of dat de geur andere kakkerlakken zou aantrekken. Nog een weekje, laat het alsjeblieft monster vrij zijn.

6…

Donderdag avond hebben we de vriendinnen, Daniëlla en Tessa, van Esther opgehaald van het vliegveld. Ze blijven hier een weekje om Kaapstad te verkennen en Esther te bezoeken. Dit is onze laatste visite. We hebben behoorlijk wat mensen langs gehad wat altijd super leuk was. Het grappige is dat ook nu weer deze visite er voor zorgt dat we anders naar Kaapstad kijken. Dingen waar wij al gewend aan zijn zoals sloppenwijken, mensen langs de snelweg, linksrijdend en de prachtige natuur is voor de visite meestal nieuw. Hierdoor worden we er altijd weer even aan herinnerd dat Kaapstad toch wel echt een bijzonder plek is.

5…

Donderdag moesten we afscheid nemen van de eerste shift. Het was heel vreemd omdat je weet dat je deze mensen hoogst waarschijnlijk nooit meer gaat zien terwijl je er wel drie maanden mee samengewerkt hebt. Gelukkig viel het emotioneel gezien wel mee.

4…

Vrijdag moesten we afscheid nemen van de tweede shift en ook van het St. Joseph. Dit was misschien wel wat moeilijker. Dit omdat ik deze shift leuker vind en meer met deze mensen een band heb. Daarnaast was het nu ook echt de laatste keer op het St. Joseph. Dat is heel vreemd omdat ik het gevoel heb dat ik nu weekend heb en straks maandag gewoon weer begin. Ik denk dat het besef pas later komt. Nu is een dagelijkse stage veranderd in een mooie herinnering. Dat is niks om verdrietig over te zijn, maar iets om trots op te zijn.

3…

Ik heb het al eerder over Stefan gehad. Het jongetje waarmee ik een haat liefde verhouding heb opgebouwd en waarbij ik heb geprobeerd doormiddel van positieve aandacht zijn gedrag te veranderen. Nu is hij naar huis gegaan toen ik een week vrij was. Ik moest op vrijdag nog een half uurtje en dan zou ik klaar zijn. Ik was bezig met de medicatie maken als ik opeens een heel bekend stemmetje in de gang hoor. Ik kijk verbaasd om en zie Stefan door de gang lopen naast een mevrouw aan de hand. Ik kijk mijn staff nurse stom verbaasd aan en vraag haar wat hij hier doet. Nu blijkt dat hij naar huis was voor de vakantie en niet ontslagen was. Ik heb dit misschien verkeerd begrepen of de verpleegkundige heeft het me destijds niet goed uitgelegd. Hij ziet er goed uit. Nette kleding aan en zijn haar is getrimd. Zijn ouders zijn beiden alcohol verslaafd maar dit kon nooit echt bewezen worden. Gelukkig voor het knulletje is hij nu toch toegewezen aan een pleeggezin. De mevrouw is super aardig en als ze weg gaat vind Stefan dit ook zichtbaar niet leuk wat een goed teken is. Ik ben blij dat hij toch nog op een goede plek terecht is gekomen. Als ik naar hem toeloop merk ik dat hij mij al weer vergeten is of in elk geval niet zo geïnteresseerd in me is. Ik ben hier erg blij mee omdat ik dit liever zie zodat hij niks merkt van het feit dat ik niet meer terug kom. Ik vraag hem of hij het leuk heeft gehad en hij verteld me stralend dat het leuk was, hij zich goed gedragen heeft en dat hij chips gehad heeft. Komt het misschien dan toch nog goed met dit knulletje.

2…

Zaterdag was de dag dat Manouk en ik een half jaar een relatie hebben. Ik vind dat ik het best goed heb aangepakt. Ik bedoel ik heb gewoon na drie maanden de pleitvaart genomen naar Kaapstad. Het mooie hiervan is dat iedereen hier een mening over heeft. En dit is ieders recht natuurlijk. Maar de een reageert geschokt dat ik zo vroeg in de relatie het al aandurf om zo lang weg te zijn en de ander beschrijft het als een goede relatie test. Nu weet ik niet welk van de twee het is, ik gok ergens in het midden. Maar wat ik mij wel besef is hoe dankbaar ik ben dat Manouk mij nooit tegengehouden heeft. Ze heeft mij altijd gesteund in de keuze om hier naar toe te gaan. Daarnaast denk ik dat we samen een goed team zijn geweest. Als ik het even niet zag zitten kon ik bij haar terecht en andersom ook. Ik ben dan ook ontiegelijk trots op haar hoe ze deze drie maanden door gekomen is en hoe ze met alles is omgegaan. Ieder die haar kent zal het met mij eens zijn dat ze hierin een fantastische vriendin is geweest voor mij. Ze is gewoon heel leuk. Dat wilde ik gewoon even kwijt. Even opscheppen over mijn vriendin en even klef doen. Jullie dealen er maar mee 😉

1…

GELUKKIG NIEUWJAAR!!!

Esther en ik proosten en geven elkaar een knuffel. We staan op het waterfront bij een restaurant. Iedereen lacht, omhelst elkaar en roept gelukkig nieuwjaar. Veel mensen komen naar ons toe om ons een gelukkig nieuwjaar te wensen en iedereen is vrolijk. Een Nederlandse jongen omhelst me en zegt lachend; “een uurtje te vroeg eigenlijk maar we proosten om 1 uur nog wel op thuis.” We waren naar het Waterfront gegaan voor de vuurwerkshow. Iedereen keek dezelfde kant op en vol spanning hadden we staan wachten. Op het moment dat het vuurwerk begon konden we het enkel horen aangezien we voor een gigantische boom stonden die ons zicht blokte. Esther en ik keken er even vijf seconde verbaasd naar en schoten toen hard in de lach. Dit is namelijk een geweldige afsluiting aangezien hier in Kaapstad nooit iets volgens plan gaat. Om 1 uur hebben we inderdaad nog een keer geproost waarna we onze familie en Harm en Manouk hebben gebeld. Het was een geweldige avond maar het voelde niet als nieuwjaar. Volgend jaar ben ik er graag thuis weer bij omringd door familie en vrienden. Voor nu wil ik jullie allemaal een gezond en gelukkig nieuwjaar wensen!

Dan wil ik als laatste nog even kwijt dat als je het hele huis met kakkerlakken spray bespuit het hele huis dus stinkt, voor dagen.

De laatste blog zal niet volgende week zondag zijn aangezien we dan in het vliegtuig zitten. Daarom zal ik de laatste blog dinsdag posten 😊