Kaapstad week 13

“Het is ook gelijk weer normaal ofzo. Alsof we een paar weken op vakantie zijn geweest,” zegt Esther terwijl we uit het raampje van het vliegtuig kijken naar het grauwe, regenachtige Amsterdam en onze organen proberen op dezelfde plek te blijven zitten aangezien er hevige turbulentie is. “Gek he hoe snel de tijd nu lijkt te zijn te gaan,” zeg ik terwijl mijn maag zich omdraait als we een stuk omlaag lijken te vallen. “Ik zal blij zijn als we geland zijn,” zegt Floor die samen met mij op het beeldscherm voor ons de hoogte van het vliegtuig in de gaten aan het houden is. Ik knik enkel en bedenk me dat neerstorten geen optie is. Ik wil nu gewoon naar huis, als mijn lot is dat ik overlijd in een vliegtuig had dat dan gepland op de heenreis ofzo niet nu vlak voordat ik mijn familie weer zie. Of eigenlijk gewoon liever niet. Ik kijk naar het beeldscherm en zie dat we nog 200 meter moeten. Ik bedenk me dat mochten we neerstorten we met een beetje geluk het nog wel overleven. Per meter omlaag wordt die kans groter. “We gaan niet haasten toch? Al die mensen die altijd als eerste het vliegtuig uit willen. Laat die maar lekker we moeten toch nog wachten op onze bagage,” zegt Esther. Floor en ik knikken. Dan voelen we de banden op het wegdek komen en het vliegtuig gaat vol in de rem. “High-five!” zegt Floor lachend en ze geeft ons beiden vrolijk een high five. “We hebben de drie maanden nu echt overleefd. We zijn veilig thuis.” Ze pakt haar mobiel om te appen dat we geland zijn. Ik merk dat ik mijn gordel al los gedaan heb terwijl we nog aan het taxiën zijn. Zodra hij stilstaat spring ik overeind en pak ik snel onze tassen en koffers. Floor en Esther kijken me verbaasd aan. “De deur is nog geeneens open Kelly,” zegt Esther verbaasd. Ben ik misschien toch ongeduldiger dan ik dacht.

Ik ben thuis. Ik ben aan de verkeerde kant in de auto gestapt en heb een stoeprandje geraakt bij de eerste keer rijden. Ik heb een frikandel speciaal, kroket en een broodje tonijnsalade op. Oh en eindelijk weer appelmoes en normaal drinkwater zonder het gevoel dat je een zwembad leegdrinkt. Ik heb iedereen geknuffeld waaronder Tommy, mijn hond. Ik heb piano gespeeld en mijn slaapkamer vol met slingers en ballonnen met welkom thuis bewonderd. Ik heb wie is de mol terug gekeken op de bank in de armen van Manouk. Ik ben in slaap gevallen op mijn slaapbank om wakker te worden door de geluiden van mijn ouders die over de overloop lopen. En toch voelde het nog niet alsof ik thuis was.

Zodra ik mijn ogen dicht doe ben ik terug in Muizenberg. Ben ik terug in mijn kamer daar en hoor ik Floor en Esther wakker worden. Ik hoor Esther boven over mijn kamer lopen wat mijn teken is dat ik erg laat ben en moet gaan opschieten. Ik hoor Floor de sleutel van haar kamer opendraaien om te gaan ontbijten waardoor ik weet dat ik nu echt heel laat ben en ook snel moet gaan ontbijten. Maar als ik mijn ogen open zijn het mijn ouders die over de gang lopen, is het Nick die door zijn kamer loopt of Manouk die mij wakker maakt omdat ze naar stage moet.

Ik vind het heerlijk om weer thuis te zijn. Mijn familie en vrienden weer om mij heen te hebben. Langzaam went alles ook wel weer. De mensen op straat zijn nog hetzelfde, ik herken de honden bij de baasjes en in de winkels werken nog steeds dezelfde mensen. Dat geeft wat vertrouwds waardoor het thuis gevoel versterkt wordt. Als echte Nederlander wil ik wel even klagen over het weer. Mijn ledematen zijn er ondertussen al half afgevroren terwijl de meeste mensen het nu wel te doen vinden. Wel te doen… Ik heb met handschoenen aan en een sjaal om gefietst en mijn vingers zijn er volgens mij ergens halverwege afgevallen. En dan die wind, alsof iemand ijswater over je heen gooit. Maar aan de andere kant heb ik wel weer lucht. Ik merk dat het warme weer niet per se mijn ding is. In de kou heb ik voor mijn gevoel meer lucht en kan ik mij beter aanpassen. Maar toch zou wat zon me op zich goed doen. Mijn huid die redelijk bruin was geworden werd spontaan spierwit bij de eerste stap op Nederlandse bodem.

Mensen vragen vaak of ik trots ben dat ik drie maanden heb volgehouden in Kaapstad. Nu moet ik hier altijd om lachen, ik ben niet snel trots op mijzelf. Ik vond het dan ook niet iets wat ik moest volhouden maar iets wat leuk was. Nu vertelde Manouk mij dat je vaak de leuke dingen onthoudt en de saaie of moeilijke dagen vaak vergeet. Hierdoor vertelde Manouk mij altijd de leuke verhalen waardoor ik mij soms afvroeg als ik een slechte dag had hoe dat kon. Nu heb ik hetzelfde. Als ik terug kijk is de tijd voorbij gevlogen terwijl ik weet dat er dagen waren die eeuwig leken te duren. Ik denk terug aan alle mooie en bijzondere dingen en vergeet soms mijn huilbuien en heimwee. Hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik mij besef dat ik misschien toch wel een beetje trots ben. Niet perse op alleen mijzelf. Nee, ik ben trots op ons alle drie. Ik ben trots op hoe wij drie maanden in een vreemd land hebben gewoond en ons aangepast hebben aan de cultuur. Hoe wij “problemen” altijd konden oplossen en zelfs best creatief daarin geworden zijn. Ik ben vooral trots hoe wij met elkaar zijn omgegaan. Hoe we er voor elkaar waren en onenigheden gelukkig nooit uit de hand zijn gelopen. We hebben het toch maar mooi geflikt 😉

Dan wil ik jullie heel graag bedanken voor het lezen van mijn blog. Ik heb van meerdere mensen berichten gehad dat ze het leuk vonden om te lezen. Sommige zaten zelfs op zondag te wachten en berichtte mij dan als ik wat later was waar mijn blog bleef. Ik vond het superleuk om jullie op deze manier een beetje mee te nemen op mijn avontuur. Ik ga mij nu storten op mijn volgende avontuur. Ik ga stage lopen op de afdeling High Intensive Care Volwassenen van het GGNet. Misschien geen andere cultuur, maar wel weer een andere wereld.

Dan wil ik als laatste nog even kwijt dat als je iedereen gaat begroeten alsof je ze drie maanden niet gezien hebt je vreemde blikken en ongemakkelijke momenten krijgt. De kassa mevrouw bij de Hema is denk ik nog steeds aan het verzinnen waar ze mij van zou moeten kennen.