Kaapstad week 1

“Zorg dat je dure spullen niet in het zicht hebt want dat jatten ze.” “Vergeet je je zonnebrand niet want het is daar nu zomer.” “Vieren ze daar ook kerst?” “In het donker moet je niet over straat.” “Ga nergens alleen naar toe en blijf zoveel mogelijk binnen de gated community.” “Als blanke denken ze dat je rijk bent dus doe altijd de deuren van de auto op slot als je gaat rijden.” “Zou je dat wel meenemen?” “Stuur je ons even een berichtje als je geland bent?” “Drie maanden? Dat is een eeuwigheid ik zou dat niet kunnen hoor.”  “Ik hoorde dat Kaapstad moordhoofdstad van Zuid-Afrika is dus je moet wel oppassen” “Heel veel plezier!”

Dus, dit waren goed bedoelde adviezen van meerdere lieve mensen die het maar al te spannend vinden dat ik zo ver weg ga. Zelf maak ik me niet zoveel zorgen. “Komt wel goed.” Die zin kunnen meerdere mensen niet meer aanhoren van mij aangezien ik die na elk goed bedoeld advies uitsprak. Dit omdat ik iedereen wilde geruststellen en omdat ik zelf niet echt besef dat ik weg ga voor drie maanden.

Besef is iets gek. Je kan ergens zijn maar pas later beseffen wat je hebt gedaan. Dit is een goede samenvatting van mijn eerste week hier. Ik heb nog sterk het gevoel dat ik niet echt in Kaapstad ben. Dit besef kwam pas toen ik een nacht minder goed sliep en niks liever wilde dan naar mijn vriendin gaan maar besefte dat niet zij naast me lag maar een kussen met haar gezicht erop. Dat kussen is overigens erg lief maar ontiegelijk creepy tegelijkertijd.
Langzaam maar zeker begin ik te beseffen dat ik in Kaapstad ben. Dat ik toch echt niet een weekje op vakantie ben maar hier drie maanden zit. Dat ik over een week stage ga lopen in tehuis voor zieke kinderen. Dat besef is soms best eng. Mensen vertellen graag de leuke verhalen over reizen. Maar het is niet altijd even makkelijk. Daar is niets ergs aan, dat hoort er gewoon bij. Gelukkig heb ik twee leuke meiden mee waar ik altijd bij terecht kan, het komt wel goed 😉

De eerste week beginnen wij nog niet met stage waardoor we goed kunnen wennen aan Kaapstad. Deze tijd gebruiken we dan maar al te graag voor Sightseeing. We zitten in Muizenberg (uitgesproken als Mjuuzeburk). Dit ligt buiten de stad waardoor we op een rustige plek zitten. We hebben een auto gehuurd waardoor we kunnen gaan en staan waar we willen. Wel links rijdend met het stuur aan de rechterkant wat voor mij erg wennen is. Gelukkig blijkt Esther geweldige rij skills te hebben en komen we zo ook daadwerkelijk nog ergens. Tijdens deze tochtjes kijken we goed hoe we rijden omdat plots in een sloppenwijk uitkomen geen goed idee is. Niet zo ver Noordelijk van ons zit een sloppenwijk. Dit is een vreemd gezicht omdat je letterlijk de grens tussen arm en rijk kunt zien, aangeduid met links van de weg golfplaten daken en rechts van de weg een grote gele M.

Aan sightseeing was het hoogtepunt van deze week toch wel het beklimmen van de Table Mountain. Wat een ellende. We hadden ons goed voorbereid met eten, water en goed zittende kleding. Mijn uithoudingsvermogen daarentegen was wat minder goed voorbereid. Toen we voor de berg stonden had ik spijt van mijn opscheppende verhalen over de wandelingen die ik met mijn vader heb gemaakt. Even om een beeld te geven, de wandelingen met mijn vader waren voornamelijk in Engeland over heuvels. De Tafelberg is 1 kilometer hoog. Het was een duidelijk pad waarbij lopen een groot woord was, het was meer klimmen. Hier zijn we er achter gekomen dat Floor een berggeit is aangezien die telkens voorop liep en dan vrolijk omlaag riep: “Hier is het minder stijl en best te doen.” Wat meestal niet klopte. Kun je nagaan dat de paniek toesloeg toen we opeens van boven Floor hoorde roepen: “Dit word een moeilijk stuk want dit is wel erg stijl.”

Wij waren niet de enige idioten die besloten hadden om voor de lol je helemaal dood te klimmen. We zijn heel veel toeristen tegengekomen. Iedereen was super aardig en hielp elkaar. We konden dan ook vaak om elkaars gehijg lachen. De mensen die naar beneden kwamen zieden stuk voor stuk dat het het waard is. Dit was het zeker. Een prachtig uitzicht was onze beloning. De gondel naar beneden was ook wel een fijn pluspunt.

Daarnaast hebben we het strand van Muizenberg bezocht. Hier vonden we een kwal op het strand die groter is dan de gemiddelde schoothond. Aangezien ik niet goed kan zwemmen, de witte haai daar ergens voor de kust ligt te chillen en kwallen in het algemeen niet echt mijn ding zijn betwijfel ik of ik mijn kleine teen nog in het water durf te steken. Blijkbaar stopt dit surfers er niet van om massaal in de zee te gaan liggen.

We hebben ontdekt hoe we aan wifi komen voor in het huisje, na een zoektocht door half Kaapstad naar een of andere kaart die later ook gewoon bij onze lokale supermarkt verkocht bleek te worden. In deze zelfde supermarkt hebben ze tot mijn grote vreugde een kerstafdeling waar we al bedacht hebben om een mini kerstboom in huis te nemen.

Verder is het elke dag weer nieuwe dingen leren. Nieuwe mensen, gebruiken en plekken. We hebben vandaag een rustdag omdat we morgen gaan beginnen met onze stage. Iets waar ik naar uitkijk maar wat ook erg spannend is.