Kaapstad week 2

28 oktober 2018 - Kaapstad, Zuid-Afrika

Hiv, Burns, TBI (traumatic brain injury), Diabetes, Epilepsy, Tuberculosis, Cancer. Terwijl ik door de medische dossiers van de kinderen heen ga verschijnen er opeens verschillende ziektebeelden bij de 26 kinderen. Ik kijk op van de dossiers en zie de kinderen lachen en spelen. Het meisje dat op mijn schoot zit begint elke keer te huilen als ik haar neerzet. Een andere jongen zit huilend op de grond omdat hij niet meer bij mij op schoot past. Ik vraag me af of ik net als de rest van het personeel het meisje maar gewoon moet neerzetten, moet zeggen dat ze moet stoppen met huilen en vervolgens weg lopen. Of zal ik haar nog even op schoot houden zodat ze rustig blijft en dan straks het jongetje. Ik koos natuurlijk voor het laatste.

De afgelopen week stond in het teken van stage. Ik sta op de afdeling Basil waar kinderen tussen de 0 en 6 jaar zitten. 26 stuks welteverstaan die of allemaal heel lief spelen of allemaal tegelijk besluiten te gaan huilen en vechten. Alsof ze het afgesproken hebben.

Het meeste wennen is misschien nog wel hoe het personeel te werk gaat. De eerste dag liep ik een beetje als een verloren puppy rond. Niemand zei iets tegen mij en als ik vroeg of ik kon helpen zeiden ze nee en kon ik weer gaan zitten. Ik had al gehoord dat er staff nurses zijn. Dit zijn de hoofdzusters. Je spreekt ze ook alleen aan met staff nurse of staffi. De voornaam wordt nooit gebruikt. Daaronder heb je de ‘normale’ verpleegkundige en daaronder een carrer. Ik gok dat dan de rest van het personeel komt (schoonmaaksters, klusjesmannen, keukenhulpen enz enz) en daaronder ergens ik als stagiair. Maar blijkbaar zijn er ook Sisters. Deze vrouwen zijn het hoofd van alles. De eerste keer dat er een Sister op de afdeling kwam bij mij hoorde ik mijn staff nurse alleen maar zeggen: “Yes Sister.” “I will do that Sister.” “Yes Sister I understand.” Ik besefte mij daarom dat de hiërarchie echt belangrijk is en dat ik de Sisters de eerst tijd ga proberen te ontlopen.

De tweede dag kreeg ik dan eindelijk een klus. Ik mocht helpen de kinderen eten te geven. Er zijn niet genoeg lepels voor iedereen dus die worden gedeeld. Ik vroeg of ik die moest afwassen en een verpleegkundige keek me geschokt aan. Natuurlijk moet ik het afwassen al die kinderen zijn ziek. Je wil niet dat de een de ander besmet. Ik vond het van mijzelf ook een domme vraag en ben snel de lepel gaan afwassen. Toen ik terug kwam zag ik tot mijn grote verbazing dat dezelfde verpleegkundige de kinderen de bekers met water liet delen. Deze spoel je niet om omdat dat teveel water kost, maar ja die lepel moest wel per se.

De derde en vierde dag kwam ik erachter dat je gewoon non stop moet vragen of je kan helpen. Op deze manier kreeg ik wat klusjes. Kinderen wassen, luiers verschonen, helpen met eten en zorgen dat ze niet gewond raken. Ik was dus voornamelijk achter kinderen aan het aanrennen om ze overal en nergens vandaan te vissen omdat ik bang was dat ze zichzelf zouden bezeren. De verpleging moet me van binnen uitgelachen hebben want die waren de rust zelve. Behalve als een kind zich niet gedraagt. Dan worden ze aan één arm het bed in gegooid en hard tegen ze geschreeuwd.

De staff nurse riep mij bij haar en vroeg of ik medicatie kan delen. Ik leg uit dat ik dat kan maar hier nog geen idee heb hoe dat moet. Er word een dik boek met de medicatie gegevens van alle kinderen in mijn handen geduwd en ze wijst naar een kar met allemaal verschillende flesjes, pillenzakjes en spuiten. Dat was alles. Ze liep weg om pauze te gaan houden en verwachtte dat het klaar zou zijn als ze na een uur terug zou komen. Ik probeerde nog te vragen hoe het precies moest maar dan wees ze weer naar het boek en gaf aan dat daar alles instond. Medicatie klaarmaken, hoe moeilijk kan dat zijn? Karma sloeg direct toe. Aangezien ik bij het openslaan van het boek het handschrift van de arts amper kon lezen, de medicatie kris kras door elkaar staat, de namen van de kinderen soms extreem op elkaar lijken en mijn hoofdrekenen opeens een drama was. Ik ben gaan rondvragen aan de andere verpleging maar die delen blijkbaar geen medicatie en snapte het ook niet. Ik ben een uur bezig geweest om voor zes kinderen de medicatie klaar te maken. Ik heb daarbij alles opgeschreven wat ik heb gedaan, berekeningen en al, zodat de staff nurse kan zien of ik het goed heb gedaan. Toen ze terug kwam vroeg ik of alles klopte en knikte ze enkel. Ze heeft niks gecontroleerd en ging er dus maar van uit dat ik het goed heb gedaan. Ik vond dit een eng idee maar zij vond het allemaal prima.

Dag vijf was de eerste dag dat het me een beetje lukte om op de afdeling rond te lopen zonder er uit te zien als een verloren schaap. Ik heb hier en daar geholpen en mocht de medicatie weer doen. Er was een andere staff nurse vandaag en die heeft mij de medicatie helemaal uitgelegd. Maar ook hier word de medicatie met één spuit opgetrokken, niet omgespoeld en dan de medicatie voor het volgende kind mee gedaan. Hierdoor moeten er medicijnresten in elk bekertje hebben gezeten en krijgen de kinderen dus ook dingen binnen die niet voor hun bedoeld zijn. Ik sprak de staff nurse erover omdat dit mij toch wel dwars zat. Zij vertelde mij dat ze heel goed weet dat het niet zo kan. Helaas is het niet anders omdat er niet genoeg spuiten zijn en er niet zomaar water gepakt mag worden in verband met een water te kort. Ze hoopte dan ook dat het ooit anders zal worden maar tot die tijd moeten ze het doen met de middelen die ze hebben, ook al is dit niet optimaal het is altijd nog beter dan niks.

Zaterdag zijn we naar Kaap de goede hoop geweest. Hier hebben we een cliché foto bij het bord van Kaap de goede hoop gemaakt. Daarnaast ligt dit een super mooi nationaal park. Hier lopen ook veel Bavianen rond. De eerste zagen we in een busje van een meneer. Hij was er in gesprongen toen mensen eruit stapte. Overal staan borden dat bavianen gevaarlijk zijn en dat je ze met rust moet laten. Dit vergat deze meneer denk ik even want al schreeuwend begon hij op de ramen te slaan. De baviaan sprong hierdoor uit het busje maar dat vond de meneer nog niet goed genoeg en hij rende al schreeuwend achter de baviaan aan. Deze boze baviaan kwam daarom op ons afgerend. Nu zal je denken van ach Kelly wat loop je nou te zeuren het is maar een aapje. Ja niet dus. Zoek voor de grap eens op hoe een baviaan zijn tanden eruit zien en hoe ze klinken als ze boos zijn. Ohw en daarnaast was dit echt een uit de kluiten gewassen baviaan. Hij rende langs mij op en kwam tot ongeveer mijn heup. We zijn doorgelopen en snel de auto ingestapt aangezien de man nog steeds de baviaan aan het opjagen was. Vervolgens kwamen we bij het restaurant van het park waar blijkbaar alle bavianen zich verzameld hadden met maar één doel, het de mensen zo moeilijk mogelijk maken. We hebben de bavianen letterlijk een broodje uit een mevrouw haar handen zien grijpen en een andere het winkeltje in zien rennen om er weer uit te komen met een paar fel blauwe petten en een vrouw met een stok achter hem aan. Dit alles zorgde voor veel gelach bij de toeristen, totdat het jouw broodje is natuurlijk.

Vervolgens zijn we doorgereden naar Boulders Beach om hier de pinguïns te begroeten. Ja er zijn pinguïns in Kaapstad, ik ben niet aan het hallucineren door een zonnesteek of iets. Ik dacht ook altijd dat die beestjes enkel in koude landen leefden maar deze pinguïns chillen lekker in de Afrikaanse zon. Ik vond dit ongeveer een even vreemd gezicht als de kerst afdelingen in de supermarkten terwijl het 34 graden is.

Dan wil ik nog even kwijt dat als er een mot ter grote van een konijn aan de voordeur zit dit voor veel gegil en paniek zorgt waardoor nu onze stofzuigerslang buiten ligt omdat we die in paniek naar buiten hebben gegooid. Deze durven we dus nooit meer op te tillen. R.I.P stofzuigerslang. En lieve mot, kom alsjeblieft nooit meer terug.

Als laatste wil ik jullie graag nog vertellen dat ik op FB een oproep heb gedaan voor een geldinzamelingsactie voor het St. Joseph. Aankomende donderdag 1 november word ik namelijk 23 jaar. Ik zou dan graag een leuk bedrag aan het St. Joseph willen doneren. Ik zie namelijk dat het tehuis zijn hoofd boven water probeert te houden door donaties. Ik zou daarom geen cadeautjes willen maar juist zelf iets willen geven. Als je op onderstaande link klikt kom je bij het originele bericht waarin ik meer uitleg geef. Hierbij geef ik ook aan dat als je wilt doneren je contact met mij kan opnemen omdat rechtstreeks doneren erg moeilijk gaat. Ik krijg soms reacties van mensen die zeggen dat ze niet veel kunnen geven en of dit wel zin heeft. Alle beetjes helpen! Dit klinkt cliché maar is echt waar. Alvast heel erg bedankt.

https://web.facebook.com/kelly.sutterland/posts/1208923162594310 

Foto’s