Kaapstad week 8

“Kelly kom eens.” Ik weet nog niet wat ik verkeerd heb gedaan maar aan de toon van de verpleegkundige hoor ik dat er iets is. Ik loop naar haar toe. “Je werkt te hard.” “Sorry?” “Je werkt te hard.” Aan mijn vragende blik moet ze hebben gezien dat ik niet zo goed begrijp wat ik met deze informatie moet. “Je weet nu welke klusjes er zijn en hoe ze moeten. Je doet bijna alles en bent dan veel te snel klaar.” Nog steeds niet wetenede of dit een compliment is of dat ik nu op mijn kop krijg knik ik alsof ik begrijp wat ze bedoeld. “Je hebt alles al gedaan voor de ochtend of niet?” “Ja klopt.” Zeg ik aarzelend. “Dus nu is er niks meer te doen en moeten we ons vervelen totdat de lunch er is en we de kinderen eten kunnen geven.” In mijn ogen is er nog genoeg te doen aangezien ik vind dat sommige kinderen wat extra aandacht kunnen gebruiken en één op één aandacht hier zwaar onderschat word maar dat zeg ik maar niet. “Voor alle taken is er een bepaalde tijd die je hebt en die moet je dan ook gebruiken. Je moet het netjes verdelen over de dag en over het personeel zodat iedereen altijd iets te doen heeft. Stilzitten vind ik namelijk maar niks aan.” “Misschien kunnen we dan iets met de kinderen doen?” opper ik omdat ik nog steeds niet snap dat ze vind dat er niks te doen is nu. “Nee daar heb ik geen zin in.” Zegt ze en ze gaat op het bankje bij de kinderen zitten. Wachtend tot de lunch over een uur komt. Ik loop terug naar de ward om verder te gaan met de mappen met rapportages op te ruimen. Of is dat een taak die eigenlijk pas vanmiddag mag?

Ik vind dat het op mijn ward soms best druk kan zijn. De meeste dagen is er wel iets aan de hand waardoor je wat drukker bent, het zijn en blijven nu eenmaal zieke kinderen. Maar soms zijn er rustige dagen, dagen dat we inderdaad voor de lunch al klaar zijn met eigenlijk alles. Ik vind het dan leuk om de kinderen wat extra aandacht te geven. Dit kan in de vorm van een spel met ze doen maar het kan ook “simpelweg” door te vragen hoe school was en een gesprek aan te gaan. Het valt me dan ook op dat dit niet zoveel gedaan word.

Nu is de vakantie begonnen wat betekend dat de kinderen hele dagen op de ward zijn. Gelukkig is er een programma waarbij er elke dag wel wat leuks georganiseerd is voor de kinderen. Afgelopen dinsdag hebben we hier een vergadering over gehad met alle stagiaires en vrijwilligers. Samen hebben we gekeken hoe we de taken het beste kunnen verdelen. Natuurlijk is er hulp op de ward nodig maar de kinderen moeten ook begeleid worden naar de activiteiten. Zo was er afgelopen vrijdag een goochelaar. Echt geweldig hoe de kinderen allemaal braaf naar hem luisteren en met hun mond open kijken naar de trucs. Nu moet ik toegeven dat mijn mond soms ook net zo hard openviel en ik even enthousiast mee klapte.

Met Stefan gaat het steeds beter. Maandag kwam hij op schoot zitten en viel hij half in slaap. We hadden er beiden niet zo veel zin in die dag. Hij luistert nu echt naar me en ik heb laatst een gesprek gehad over jaloezie. Hij heeft nog wel eens de neiging om te gaan huilen of kinderen te duwen als ze aandacht van mij krijgen en hij niet. Maar ook dit gaat, na het gesprek, nu een stuk beter. Ik ben gewoon een beetje trots op hem zelfs.

Afgelopen vrijdag was er een lunch voor al het personeel. Ook wij zijn hier naartoe gegaan. Ik heb nog nooit zoveel gegeten aangezien het eten voor je werd opgeschept en ze niet zuinig deden. Het is onbeleefd om het te laten staan dus we hebben flink gebikkeld. Tijdens de lunch werden we naar voren geroepen om een certificaat ter dank te ontvangen omdat we mee helpen bij het St. Joseph. Natuurlijk mocht een foto met Ronèll (onze stage begeleidster) niet ontbreken.

Afgelopen woensdag zijn wij Harm (de vriend van Esther) en Leanne (de zus van Harm) op gaan halen op het vliegveld. Ze zijn hier voor een week en verblijven bij ons in huis. Op het vliegveld waren er vele hello goodbey momenten aangezien er mensen met spandoeken waren en er soms bejaarden naar buiten kwamen die enthousiast door kinderen en kleinkinderen begroet werden. Wij stonden te wachten op ons hello goodbey moment maar het duurde en duurde. Langzaam liep de hal leeg en uiteindelijk stonden wij er met z’n drieën nog als laatste. Toen eindelijk Harm te zien was bleef hij lichtelijk twijfelend in de uitgang staan. Wat bleek, Leanne haar koffer was weg. Harm wilde natuurlijk weer terug naar Leanne om haar niet alleen te laten dus even een snelle knuffel en kus en weer terug. Niet veel later kwamen ze samen naar buiten waarna dan toch nog het hello goodbey moment van Esther en Harm kon plaatsvinden. Leanne haar koffer was meegenomen door een andere mevrouw en Leanne had nu de koffer van deze vrouw. Na vele pogingen tot bellen kregen ze vrijdag dan eindelijk contact met deze vrouw die de koffer terug gebracht had naar het vliegveld. Wel had ze er een slot aangemaakt en deed ze erg vreemd. We denken dat ze zeker wilde zijn dat wij de koffer terug brachten en dat we zonder haar het slot niet open zouden kunnen maken. Nu weet ze niet dat Harm erg handig is en het slot gewoon opengebroken heeft. De koffer van de mevrouw hebben ze netjes naar het vliegtuig gebracht en nu heeft Leanne haar eigen kleding weer i.p.v. de Afrikaanse style waar ze nu in rond liep. Op zich was ze wel gelijk goed ingeburgerd.

Dit weekend hebben we rustig aan gedaan. Eshter, Harm en Leanne zijn naar de stad geweest en Floor en ik hebben een chill dag gehouden waarbij helaas ook het nodige werk aan school gedaan moest worden. Zaterdag avond zijn we wezen stappen op Longstreet. Dit is de plek om uit te gaan in Kaapstad. Wij vonden het alleen niet heel bijzonder. Op straat is het erg druk en lopen behoorlijk wat zwervers. We waren dan ook gewaarschuwd om niet zomaar op straat te gaan lopen. In de club was het wel gezellig maar we vinden de bar in Muizenberg toch een stuk gezelliger. Misschien ook omdat we daar nu wat mensen kennen en het dichterbij is i.p.v. een half uur rijden.

Zondag zijn we naar een super groot winkelcentrum genaamd Canal Walk geweest. Dit is de op drie na grootste van heel Afrika. Hier ben ik samen met Leanne in een opblaasbootje van een ijsbaan afgegaan waarbij we de gemiddelde leeftijd van 8 zwaar omhoog hebben gehaald. Ik heb een jurk gepast die mij spontaan 50 jaar maakte en dus maar weer snel terug gehangen in de rekken en ik ben helemaal gelukkig geworden van het kopen van een pet.

Verder wil ik nog even kwijt dat als er iets leuks aan zit te komen waar je al weken naar uitkijkt de dagen steeds langzamer gaan en de uren soms dagen lijken. Natuurlijk vertel ik jullie hier volgende week uitgebreid meer over 😉