Kaapstad week 10

“Wat doen jullie dan hier?” zegt mijn staff nurse verbaast nadat ze Manouk vriendelijk heeft begroet. “Dagje stage lopen en Manouk komt vandaag weer even rondkijken.” Zeg ik vrolijk. “Ja maar er is niks te doen.” Zegt ze een beetje wanhopig. Het viel ons al op dat er naast de verpleging niemand op het St. Joseph is. “Het is een nationale feestdag.” Voegt ze er aan toe omdat ze aan onze blikken kan zien dat we het niet helemaal snappen. Ronell is er ook niet en die heeft vorige week niks gezegd. Die was erg blij toen ik haar eraan herinnerde dat Manouk maandag zou langs komen. “Is er iets dat ik kan doen op dit moment?” vraag ik. Mijn staff nurse begint te lachen “Nee ik ben zelf ook opzoek naar dingen om te doen. Ga anders bij de kinderen zitten.” Als ik verder de ward op loop merk ik dat er ook niet zoveel kinderen zijn. Stefan is plotseling toch naar huis gegaan en met hem nog meer kinderen. Dit i.v.m. de kerstvakantie. Ondanks de rust zie ik dat Manouk het gelukkig prima naar haar zin heeft. We lopen samen nog langs de andere afdelingen waar Manouk heeft gestaan. Rond 11:00 komen de ouders van Floor langs om te kijken en daarna besluiten ook wij om te gaan nadat alle drie onze staff nurses weer hebben herhaald dat we best naar huis mogen, genieten van onze vrije middag.

Manouk heeft net als wij stage gelopen op het St. Joseph. Dit heeft ze alleen een half jaar geleden gedaan aangezien ze een leerjaar boven ons zit. Om die reden leek het ons leuk als Manouk op maandag mee zou gaan naar stage. Het bleek een feestdag te zijn genaamd Reconciliation day. Niemand kon ons echt uitleggen wat het was, iets met politiek in elk geval. Op deze dag is dus iedereen vrij.

Omdat we nu opeens om 12:00 vrij waren i.p.v. 16:00 besloten Manouk en ik de Chapmans peak drive alsnog te doen die we eigenlijk op zondag hadden staan maar niet aan toe gekomen waren. Ook dit ging natuurlijk niet volgens plan. Het is een prachtige route door de bergen waarbij je een geweldig uitzicht hebt. Alleen hing er bij ons een gigantische wolk voor waardoor we helemaal niks konden zien. Ik krijg de foto’s van Manouk toen ze hier de vorige keer was nog te zien zodat ik weet wat voor uitzicht de bedoeling was.

Dinsdag was de laatste dag dat Manouk hier in Kaapstad was. We gingen naar Bakoven Beach. Dit bleek een heel klein strand te zijn waar verder niks te doen was. We waren beiden zo moe van de drukke week dat we besloten als afsluiter ergens anders een ijsje te gaan eten om vervolgens terug naar huis te gaan om rustig te beginnen met pakken.

S’ avonds hebben Esther en ik Manouk op het vliegveld uitgezwaaid. Nu is het nooit leuk om afscheid te nemen. Ongeveer twee maanden geleden nam ik afscheid van haar voor drie maanden aangezien we toen nog niet wisten dat ze langs zou komen. Nu is het afscheid voor “enkel” drie en een halve week. Het blijft vervelend. Esther vertelde mij dat sinds Harm weg is ze hem iets meer mist omdat je in de week dat hij hier was weer even besefte hoe fijn je het samen hebt. Nu snap ik Esther aangezien een week voorbij vliegt en alles zo vertrouwd voelt bij iemand van wie je houdt. De “kleine” dingen als even een arm om je heen, een kus of simpel weg naast elkaar wakker worden zijn misschien nog wel de dingen die ik het meeste mis. Wij hebben wel het geluk dat alles hier gewoon doorgaat en stage de volgende dag al weer met een drukke dag op de planning stond waardoor er altijd genoeg leuke dingen te doen zijn.

De volgende dag was het namelijk carnaval dag op het St. Joseph. Er waren allemaal verschillende activiteiten waaronder een treintje dat rondjes reed door de grote hal. Het is erg leuk om die kinderen zo blij te zien en de tijd vloog dan ook voorbij. Er is een jongetje die niet goed recht op kan zitten. Daarom kon hij eigenlijk met niks meedoen. Ik heb hem in het treintje gezet en ben er naast mee gelopen/gedraafd. Nu vond hij het best wel eng dus toen hij eruit mocht was ik opgelucht omdat het toch nog wel zwaar was om mee te komen met het treintje en tegelijkertijd een kind op zijn plek te houden. Maar wonder boven wonder wilde hij nog een keer. De tweede keer vond hij het al een stuk leuker en ontstond er daadwerkelijk ook een glimlach op zijn gezicht. Na de derde keer, want natuurlijk wilde hij weer, ben ik ergens gaan zitten mij zelf af vragend of mijn hart of mijn longen het eerder zouden begeven. Ik heb ook zo’n fantastische conditie blijkt wel weer.

Donderdag zijn we wezen schaatsen. Zodra de plannen voor schaatsen er waren werd het al vrij snel duidelijk dat Esther en ik het ijs op zouden gaan om als echte Hollanders de kinderen te ondersteunen. We hadden de oudere kinderen, dus van de andere afdelingen dan waar wij werken, mee op het ijs. De meeste hadden nog nooit op ijs gestaan waardoor het nog een heel gedoe was aangezien ze zich allemaal aan je vast klampten. Ook twee oudere jongens uit Malawi, twee priesters in opleiding die vrijwilligers werk doen bij het St. Joseph, hadden nog nooit geschaatst. Het was dan ook erg leuk om de eerste stappen op het ijs te zien van de jongens. Ik heb Blessings, 21 jaar, geholpen. Het was erg zwaar omdat hij volledig op mij leunde. Nu kan ik wel schaatsen maar een jongen van die leeftijd en mijn lengte overeind houden is dan toch behoorlijk zwaar. Daarna heeft Esther hem verder geholpen en ook Francis, 28 jaar, het ijs op geholpen. Het was een super drukke dag maar wel echt heel leuk om een klein stukje van de Nederlandse cultuur te laten zien.

Op vrijdag was er een Christmas Party voor alle kinderen. Dit was voornamelijk eten, schminken en dansen. S’ avonds hebben we weer een braai gehouden met Paul, Alex en Sebastiaan, onze buren. Wat erg opvalt in Kaapstad is dat de politiek erg gevoelig ligt. Toen dit onderwerp ter sprake kwam bleek dat de jongens alle drie een heel andere kijk hebben op de politiek. Er ontstond hier dan ook een hele discussie over die eindigde met de schouders ophalen en bedenken dat ze er toch geen invloed op hebben. Dit zien we wel vaker. Er is veel ontevreden over de politiek maar niemand weet precies wat hier aan gedaan moet worden. Toen ik vertelde over de gele hesjes in Frankrijk moesten ze lachen. Ze vonden dat dat niks voorstelde; “Wacht maar tot je er eentje hier ziet dan weet je wat het is om de straat op te gaan voor een doel.” was de reactie.

Vandaag zijn we op Safari geweest. Na een rit van twee uur kwamen we aan bij Aquila Game Reserve waar we een heerlijk ontbijt langs een zwembad hebben gegeten. Daarna zijn we met onze touring guide in een safari auto het park in gegaan. We hebben olifanten, wildebeesten, neushoorns, nijlpaarden, zebra’s, struisvogels en leeuwen gezien. Ook nog een paar antilopen en iets wat er op lijkt maar ik ben de namen al weer kwijt. Het was super mooi en één van de neushoorns had een kleintje waardoor opeens een van de gevaarlijkste dieren heel schattig lijkt. De big five hebben we niet helemaal gespot dus maar dat zorgt er niet voor dat de rit minder mooi was. Toen we terug kwamen hebben we een fantastische lunch gehad waarbij ik mij natuurlijk helemaal misselijk heb gegeten omdat ik mijn maag inhoud altijd overschat. Daarna ben ik als een blok in slaap gevallen waardoor ik extra gezellig was voor Esther die de volle twee uur al heen en nu helemaal alleen met het melodieuze gesnurk van mij naast haar terug gereden heeft.

Als laatste wil ik dan nog even kwijt dat als je besluit te lunchen onder een boom er mogelijk een vogel over je heen poept, sommige vogels vinden het zelfs grappig om dit twee keer te doen.