Kaapstad week 9

“Nee dat is een andere meid met een backpack.” Zeg ik terwijl mijn hart voor de vierde keer een sprongetje heeft gemaakt bij de verkeerde persoon. Opeens lijken alle meiden bruin haar te hebben en een backpack i.p.v. een koffer te dragen. Nog geen tien minuten geleden heb ik afscheid genomen van Harm en Leanne die nu waarschijnlijk door de douane aan het gaan zijn. Nu sta ik zenuwachtige heen en weer te stappen terwijl ik wacht tot ze door de deur heen komt. “Het zal vast niet lang meer duren joh.” Zegt Esther die doorheeft dat ik ongeduldig aan het worden ben. De schuifdeur gaat weer open en er loopt een meisje uit met een backpack en blond haar. Ik merk dat mijn hart weer een sprongetje maakte en dat ik blijkbaar ook niet meer op haarkleur let. Dan zie ik in de weerspiegeling van de muur langs de schuifdeur op een bekend gezicht. Ik durf nog niet enthousiast te roepen dat ik haar zie omdat ik het eerst zeker wil weten. Esther en Floor zijn me voor als ze door de schuifdeur loopt; “Daar is ze!” zeggen ze. Ik twijfel even of ik ga lopen omdat ik dan gigantisch in de weg sta voor andere mensen maar als ze wat dichter bij komt kan me alles even gestolen worden. Zoals Esther het beschreef “met een rustig drafje” ga ik naar haar toe. Ze begroet me met een grote grijns, pretogen en een stevige knuffel. Ik kijk Manouk, mijn geweldige vriendin, glunderend aan “ik ben zo blij dat je er bent!” zeg ik terwijl ik haar omhels.

Deze week staat geheel in het teken van Manouk. Maandag en dinsdag moest ik gewoon naar stage toe maar de dagen kropen voorbij. Vooral dinsdag omdat s ‘avonds Manouk zou landen. Op stage zag mijn collega dat ik op een app zat waarbij je vluchten kan volgen. Toen ze vroeg wie ik aan het volgen was wilde ik enthousiast vertellen over Manouk als mijn vriendin. Ik maakte hier echter van dat er een vriend op bezoek komt. Het ding is namelijk dat in Zuid-Afrika het legaal is om gay te zijn, het is alleen nog niet echt geaccepteerd. Ik was dan van te voren ook gewaarschuwd om niet te vertellen dat ik een relatie met Manouk heb maar dat ze “gewoon” een vriendin is. Ik verlang dan wel naar Nederland waar ik haar gewoon een kus kan geven of haar hand kan pakken zonder eerst even om mij heen te kijken om een inschatting te maken of het kan of niet. Nu zijn we gelukkig niet zo klef normaal gesproken maar het grappige is dat als iets niet mag je het opeens meer wil. Geen kus kunnen geven wordt opeens moeilijker terwijl we dit thuis normaal gesproken ook niet snel zullen doen in het openbaar. Het feit dat we elkaar twee maanden niet hebben gezien speelt natuurlijk ook wel een rol.

Nu hebben Manouk en ik iets waar wij ontzettend in verschillen. Ik plan het liefste alles en kan soms best een control freak zijn. Manouk daarentegen plant niks en ziet wel hoe alles loopt. Dit zorgt ervoor dat we een planning hebben gemaakt samen maar deze alles behalve gevolgd is.

Nu ging de eerste dag, woensdag, volledig volgens plan met als hoogtepunt toch wel het waterfront waar we naar Two Ocean Aquarium zijn geweest en daarna, heel tegenstrijdig, sushi zijn gaan eten.

Donderdag zijn we naar Kirstenbosch, een gigantische maar dan ook echt gigantische botanische tuin, geweest om te picknicken. Onze eerste date was een picknick. Nu heb ik destijds haar vervloekt omdat ik nooit ga picknicken en geen idee heb hoe zoiets werkt, onbekend terrein ofzo en dat is eng. Tijdens onze eerste date hadden we beiden dan ook ontzettend veel eten meegenomen waarna we door de zenuwen enkel wat aardbeien hebben gegeten. Gelukkig ging deze picknick beter en heb ik nog nooit op zo’n mooie plek broodjes gegeten. Ondertussen weet Manouk wat voor vreetmonster ik kan zijn dus schaamte is er niet meer.
S ‘avonds hebben we allebei een jurk aangetrokken en heeft Esther ons op gemaakt en ons haar gedaan waarna we op net zijn gaan dineren bij een restaurant. We wilden bij een chiquer restaurant maar toen ik belde om te reserveren zaten ze al helemaal vol. Daar ging mijn plan. Nu wist ik nog een ander leuk restaurant. Hier hadden ze wel nog plek voor ons en ook nog eens bij het raam waardoor we een prachtig uitzicht over de zee en de kust hadden.

Vrijdag zijn we de tafelberg op geweest en was het plan om de Kloof Corner route te lopen. Nu zijn we met de kabelbaan omhoog gegaan omdat het te warm was om hem te lopen. Ik heb hem de eerste week gelopen en heb daar volgens mij nog spierpijn van. Daarom leek het ons verstandiger om hem met de kabel baan op en neer te nemen. Boven op de berg was er weer een geweldig uitzicht. Na ongeveer een half uurtje trok er een wolk over de berg. Nu zie je dan dus niks meer van het uitzicht wat zonde is maar wat een bizarre ervaring is dat. Het gaat van helder naar ontiegelijk mistig in no time. Daarnaast zie je de mist vlagen non stop op je afkomen zoals in griezelfilms. Ook “valt” de wolk als het ware van de berg af. De wolk lijkt dan net een soort van waterval. Dus ondanks dat we niks meer zagen van de stad onder ons was het wel leuk om te zien.
Daarna wilden we een wandeling doen genaamd de Kloof Corner route. Nu zou dit een makkelijke route moeten zijn die je binnen 20 tot 30 minuten kan lopen. Eenmaal begonnen aan de route merkte we al snel dat dit niet zou kloppen. Er stond een bord aan het begin waarop vermeld werd dat je rekening moest houden wanneer de laatste wagon van de kabel baan naar beneden zou gaan. Met andere woorden; deze route zou ons leiden naar de top van de tafelberg. Ook zagen we in de verte al ladders en kettingen hangen waaraan je jezelf omhoog zou moeten werken de berg op. Nu zijn wij natuurlijk super stoer maar vooral mijn Laura Croft skills zagen het nu even niet zitten om op deze manier omhoog te klauteren. Daarom besloten we terug te lopen en de Uber naar het strand te pakken. Naar mijn mening een briljant alternatief.

Zaterdag hebben we de ouders van Floor op gehaald van het vliegveld. Daarna was het plan om samen met Esther naar Silvermine reserve te gaan om hier te wandelen. Eenmaal daar aangekomen bleek dat je enkel contant kan betalen en dit bedrag hadden we niet bij ons omdat we ervanuit gingen dat je wel met de pin kon betalen. Daarom zijn we maar weer omgekeerd en naar Muizenberg Beach gegaan. Hier hebben we voor het eerst in de zee gezwommen aangezien het water voor het eerst goed te doen was. Ik heb geen witte haai voorbij zien komen of kwallen ter grote van schoothonden dus het viel me inderdaad allemaal wel mee.

Vandaag zijn we naar Cape Point geweest. Het plan was totaal anders, Cape Point stond er niet eens op. Toen we op de tafelberg stonden waren er flyers waaronder eentje over Cape Point. Toen hebben we ons bedacht en zijn we hier naartoe gegaan. Cape Point ligt in het Table Mountain Reserve. Dit is een gigantisch groot nationaal park waar naast de hoogtepunten als Kaap de goede hoop en Cape Point ook hele mooie natuur is waaronder prachtige standen. Ik was al bij Kaap de goede hoop en één strand geweest maar er was nog zoveel meer te zien. Hier hebben we springbokken, gazellen, struisvogels, schildpadden, enge schelpslakwezens in de zee en bavianen gezien.

Nu hebben we nog twee dagen voordat Manouk weer naar huis gaat. Ik merk dat het als vakantie voelt als ze hier is. Ik ben dan ook erg benieuwd hoe het straks gaat zijn als ik weer “gewoon” stage loop.

Niet alles gaat volgens plan maar ergens is dit juist wel leuk. In de afgelopen twee maanden heb ik geleerd wat flexibeler te zijn omdat als je probeert in een andere cultuur te wonen eigenlijk niks volgens plan gaat. Nog steeds zijn de dagen stuk voor stuk anders en komen we nog steeds dingen tegen waar we niks van snappen of aan moeten wennen. Zo is het in ieder geval nooit saai 😉

Als laatste wil ik dan nog even kwijt dat één van ons twee geen kaart kan lezen waardoor we meer van het Table Mountain Reserve hebben gezien dan we van plan waren.