Kaapstad week 6

“Op deze manier zal het gewicht van elk kind goed in de gaten gehouden worden.” Hoor ik de diëtiste zeggen tijdens een bespreking bij mij op de afdeling. De diëtiste is nieuw en probeert i.p.v. maandelijks, wekelijks de kinderen gewogen te krijgen. “Wanneer je kinderen weegt is het van belang dat ze enkel ondergoed aan hebben. Bij de allerkleinste moeten ook de luiers uit.” Voegt ze er aan toe. Iedereen knikt en als ze klaar is met haar presentatie gaat iedereen weer aan het werk. Ik pak de weegschaal en mijn staff nurse pakt het eerste kind om deze op de weegschaal te zetten. “Zal ik hem even uitkleden?” vraag ik. “Nee hoor lukt zo wel.” Zegt ze terwijl ze zijn gewicht al aan het opschrijven is. “Ook zijn luier niet?” probeer ik nog. “Nee joh dat is teveel werk.”

Ik snap niet hoe iedereen stond te knikken tijdens het verhaal van de diëtiste om vervolgens nog geen tien minuten later het gewoon weer op de oude manier te doen. Het lijkt wel alsof de diëtiste tegen de muur heeft staan praten. Ik ben dan ook erg benieuwd of ze nu netjes elke maandag gaan wegen of ook dat niet gaan doen. Ik had de diëtiste van te voren al gesproken en samen met haar plannen gemaakt over hoe je het beste het gewicht van de kinderen kan bijhouden. Ze vertelde mij toen al dat ze haar hart vasthield omdat ze iets nieuws introduceert wat het werk moeilijker maakt en niet makkelijker. Over het algemeen vinden ze dat niet zo leuk. Ik ben voor school ook bezig om iets te veranderen, iets kleins. Ik zal jullie de details besparen maar het betreft het controleren van de emergency trolley. Hierbij wil ik graag de houdbaarheidsdatum en de hoeveelheid toevoegen aan de lijst omdat er medicatie ontbreekt of over de datum is en niemand dit opvalt. Ik ben nu erg bang dat ik als stagiaire al helemaal geen kans maak.

Verder begint stage eindelijk een beetje een routine te krijgen. Ik snap hoe de dag in elkaar steekt en kan aan de slag met klusjes die ik mezelf eigen heb gemaakt. Zo vroeg ik laatst of ik de rapportages mocht gaan doen en toen moest de verpleegkundige lachen “Natuurlijk mag dat, je bent haast geen stagiair meer maar het lijkt alsof je hier gewoon werkt.” Dit is denk ik het grootste compliment dat ik tot nog toe op stage heb gehad.

Wat betreft Stefan, het jochie waarbij ik probeer een soort van opvoeding er in te krijgen, gaat het steeds beter. Mijn staff nurse zei laatst tegen mij dat ze vond dat ik veel geduld met hem heb en ze niet snapt hoe ik dat doe. Ik legde haar uit dat ik niet zesentwintig kinderen probeer op te voeden maar de “luxe” heb mij enkel op Stefan te kunnen richten. Daarnaast ben ik er acht uur per dag en zij twaalf dan snap ik dat je geduld minder is aan het einde van de dag.
Altijd als ik naar huis ga krijg ik bij de deur nog een knuffel van Stefan. “Ga je weer naar huis?” vroeg hij laatst tijdens zo’n knuffel. “Ja ik ga naar huis.” “Ga je naar je moeder?” “Nee mijn moeder woont in Nederland hier ver vandaan.” “Oh, kom je wel weer terug morgen?” “Natuurlijk! Morgen zie ik je weer.” Hij glimlachte hierom en na nog een knuffel ging hij braaf de afdeling weer op. Ik besefte mij op dat moment dat er een dag gaat komen van afscheid. Op een dag kan ik niet zeggen dat ik terug kom maar moet ik uitleggen dat ik hem niet meer zal zien. Die gedachten doet nu al pijn dus ik denk dat op de dag van afscheid Esther en Floor me het St. Joseph uit mogen tillen. Of ik neem Stefan gewoon stiekem mee 😉

Afgelopen week ben ik ook ziek geweest waardoor ik twee dagen stage heb gemist. Ik ben al langere tijd verkouden maar zag dit niet als een reden om thuis te blijven. Nu kreeg ik ook last van mijn kiezen en wang vooral bij bukken of liggen. Ik heb hoogstwaarschijnlijk een bijholte ontsteking. Nu moet ik toegeven dat ik laatst ging hardlopen en het voelde alsof mijn kies eruit ging vallen en erg veel pijn deed. Niet zeuren maar gewoon rennen is dan mijn koppigheid dus ik heb er verder niet echt over nagedacht. Nu had ik paracetamol en neusspray waardoor de pijn verlicht werd maar ik was te moe voor stage. Twee dagen thuis zitten is dan opeens ontiegelijk saai maar vooral ontiegelijk lang. De uren lijken wel dagen omdat ik me vooral verveelde. Slapen kon ik slecht omdat het hier al om zes uur s’ ochtends hartstikke licht is. De dagen zijn dus voorbij gekropen en ik ben dan ook erg blij als ik maandag weer gewoon naar stage kan.

Wij hebben als echte locals vrijdag avond een braai gehouden. Een braai is een BBQ maar dat mag je hier niet zeggen. We hebben de jongens die we vorige week ontmoet hadden en een paar deuren verderop wonen uitgenodigd. Paul, Alex en Sebastian. Ook een Duits meisje die wij tijdens het stappen hebben ontmoet was erbij genaamd Mika. De jongens lachte ons uit dat we borden en bestek hadden gepakt. Ook op stoelen zitten hoort er blijkbaar niet bij. Je maakt de braai aan met hout en gaat er met z’n allen om heen staan om vervolgens het vlees gewoon met je handen te eten. Afgelopen week zat er weer een kakkerlak in het huis. Tenminste dat dachten we. Paul is toen langsgekomen, onze held, om het beest te vangen. Nu bleek het een field cricket te zijn. Op het moment dat Paul hem wilde vangen sprong/vloog het beest dan ook weg wat weer voor een hoop gegil zorgde. Paul moest er om lachen maar schrok zelf ook. Gelukkig vonden we hem snel weer en heeft hij hem buiten gezet voor ons. Tijdens de braai heeft Alex onze koelkast gemaakt omdat er achter de la een groot stuk ijs zat waardoor de deur niet meer dichtging. Wat zouden we toch moeten zonder onze nieuwe vrienden.

Vandaag zijn we naar een township geweest. Toen we hier eerst aankwamen verklaarde we mensen voor gek dat ze hier naar toe gaan. Ondertussen weten we dat een tour door een township heel normaal is. Zolang je maar met een geplande tour gaat. Ik ben er nog steeds niet echt een fan van omdat ik voor mijn gevoel kom kijken hoe slecht ze het hebben om vervolgens weer terug te gaan naar mijn huis waar ik alles heb en niet mag klagen. Alsof ik even kom laten zien dat ik het beter heb. Aan de andere kant support je de community. Elk huis dat je langs komt krijgt betaald omdat je er mag kijken. Ook krijgen de gidsen betaald en de kinderen krijgen snoepjes. Dus ergens help je de mensen wel aan een inkomen. We hadden een fantastische gids die ons van alles kon uitleggen. Wat ik erg bijzonder vond om te horen is dat de meeste mensen in een township liever in een township blijven wonen. Binnen een township heb je namelijk lower class, middle class en higher class. Mensen stijgen graag binnen de township maar vinden het een eng idee om er uit te gaan. Daarnaast is het heel gek om een huisje te zien zo groot als mijn badkamer waar dan zeven mensen in wonen. Er slapen er dan vier op bed en drie op de grond, verder is er geen ruimte. Je word wel weer even met beide benen op de grond gezet zodat je beseft hoe goed je het hebt.

Afgelopen week is er voor het eerst een kaartje bij de post gekomen. Ik ben als een kind zo blij met het kaartje naar huis gerend om hem vrolijk aan Floor en Esther te laten zien. Ik vrees alleen dat andere kaartjes waarvan ik weet dat deze eerder verzonden zijn niet meer gaan aankomen. De gedachte is in elk geval al erg lief.

Als laatste wil dan nog even kwijt dat het niet verstandig is om tegen een halfdronken man in een Township te zeggen dat je in Kaapstad bent omdat je het zo mooi vind, is niet zo tactisch.